تاریخچه عکاسی
تاریخچه عکاسی کمتر کسی است که نداند واژه عکاسی یا همان فوتوگرافی از کجا آمده است. صرفا برای مروری مجدد می‌گوییم که واژه Photography که از ترکیب دو واژه یونانی «فوتو» به معنای نور و «گرافی» به معنای ثبت کردن آمده است، در واقع به عمل ثبت تصویر روی مواد حساس با کمک نور و پرتو افشانی اشاره دارد.
این هنر چیزی نیست که در یک روز و توسط یک فرد به ثمر رسیده باشد، بلکه دارای یک پیشینه تاریخی طولانی است. اما گفته می‌شود که اولین عکس در آوریل سال ۱۸۲۷، توسط ژوزف نیسه‌فور نیپس مخترع فرانسوی با یک دوربین سوزنی گرفته شده است. عکس وی برای ظاهر شدن باید ۸ ساعت در معرض نور قرار می‌گرفت و پس از مدت کوتاهی نیز نقش تصویر از بین رفت.
همانطور که اشاره کردیم تقریبا غیر ممکن است که بتوان ابداع عکاسی را به یک فرد خاص و در یک بازه زمانی خاص نسبت داد زیرا این هنر حاصل تلاش افراد مختلف در زمینه‌های متفاوت بوده است. اما نکته حایز اهمیت این است که سال‌ها پیش از آنکه عکاسی اختراع شود اساس کار دوربین عکاسی وجود داشته است.
گفته می‌شود که یک دانشمند مسلمان به نام «ابن هیثم» در قرن پنجم هجری (یازدم میلادی) وسیله‌ای را به نام جعبه تاریک (اتاقک تاریک) برای مشاهده کسوف استفاده کرده بود. اتاق تاریک همان اساس دوربین‌های امروزی است. اتاقک تاریک مذکور جعبه یا فضایی است که فقط روی یکی از سطوح آن، روزنه ای ریز وجود دارد و عبور نور از این روزنه باعث می‌شود که تصویری نسبتاً واضح اما به صورت وارونه در سطح مقابل تشکیل شود. این وسیله که طی جنگ‌های صلیبی به اروپا راه یافته بود بسیار مورد توجه نقاشان قرار گرفت و تمامی نقاشان بخصوص نقاشان ایتالیایی از جمله «لئوناردو داوینچی» نقاش و نابغه قرن شانزدهم از آن برای طراحی دقیق منظره‌ها و ملاحظه دورنمایی صحیح استفاده می‌کردند، به این ترتیب که کاغذی را بر روی سطح مقابل روزنه قرار داده و تصویر شکل گرفته را ترسیم می‌کردند. اتاق تاریک به تعبیر داوینچی Camera Obscura و روزنه ریز آن نیز Pinhole نامیده شده است.
تاریخچه عکاسی
پس اختراع جعبه تاریک توسط ابن هیثم، آلبرتوس ماگنوس در قرن سیزده نیترات نقره و پس از وی فابریسوس، نقره کلرید را کشف کرد. دانیل باربارو در سال ۱۵۶۸نحوه عملکرد دیافراگم و و کارکرد عدسی در دوربین‌های تاریک خانه‌ای را شرح داد. ویلهام هومبرگ در سال ۱۶۹۴ توضیح داد که نور چگونه بعضی مواد شیمیایی را تحریک می‌کند و در سال ۱۸۰۲ توماس وجوود توانست بر روی سطح های ایجاد شده با نیترات نقره تصویر شفافی بوجود آورد. در سال ۱۸۳۷ لوئی داگلر توانست روش داگرئوتایپ را اختراع کند. در این روش صفحات نقره‌ای را توسط بخار یُد به نور حساس کرده، و با برداشتن عدسی جعبه، ۱۵ الی ۳۰ دقیقه نور از شیء مورد نظر به صفحه نقره‌ای تابانده می‌شد، سپس تصویر را در جیوه ای با حرارت ۶۵ درجه و بعد از آن در آب نمک قرار می‌داند تا ظاهر شود. از مشکلات داگرئوتایپ نسخه پازیتیو (دائمی) بودن آن بود.
پس از داگلر در سال ۱۸۴۰ هنری فاکس تالبوت با ارائه روش «کالوتایپ» توانست تغییرات عمده‌ای را ایجاد کند. وی بجای صفحات نقره‌ای، کاغذ را وارد عکاسی کرد و زمان نورگیری را به ۲ دقیقه کاهش داد. از مزیت‌های روش کالوتایپ ایجاد نسخه نگاتیو بود که بعدا می‌توانستند نسخه‌های پازیتیو متعددی از آن ظاهر کنند. پس از چند سال جان هرشل توانست شیشه را جایگزین کاغذ کند. در سال ۱۸۵۵ جیمز کلرک ماکسول تئوری عکس رنگی، سه رنگ «قرمز، آبی، سبز» را ارائه کرد. در سال ۱۸۶۴ یک شرکت انگلیسی توانست شیشه‌های خشک را وارد عرصه کند که به خاطر سختی حمل و شکنندگی باعث شد ریچارد مادوکس در سال ۱۸۷۱ فیلم‌های ژلاتینی را ابداع کند. جورج ایستمن بنیان‌گزار شرکت کداک در سال ۱۸۸۴ فیلم‌های رولی آغشته به ژلاتینی را اختراع کرد و در سال ۱۸۸۸ از دوربین‌های جعبه‌ای رو نمایی کرد تا عموم مردم بتوانند از این تکنولوژی جدید در عصر خود بهره ببرند. این روال سال‌های سال با پیداش دوربین‌های آنالوگ بهتر و کارآمدتر با اندازه فیلم‌های متفاوت ادامه پیدا کرد تا در سال ۱۹۶۰ با رفتن انسان به کره ماه، و مشکل دریافت و ارسال تصاویر توسط گیرنده های آنالوگ، بحث تصاویر دیجیتال پا به عرصه گذاشت.
تاریخچه عکاسی ایران ، نخستین دستگاه های عکاسی به روش داگرئوتایپ به درخواست محمدشاه قاجاراز کشور روسیه و انگلیس وارد ایران شد. با توجه به اینکه دستگاه‌های روسی زودتر از نسخه انگلیسی وارد ایران شدند، در سال ۱۸۴۲ قمری (۱۲۲۱ ه.ش) نیکلای پاولوف دیپلمات جوان روس اولین عکس‌برداری را در خاک ایران انجام داد، و پس از آن ملک قاسم میرزا و ژول ریشار فرانسوی با روش داگرئوتایپ شروع به عکاسی کردند.
اما برجسته‌ترین و پرکارترین عکاس حرفه ای ایران در پایان قرن نوزدهم (۱۸۸۵)آنتوان سورگئین بود که در سفرهای خود به اکثر نقاط کشور، از مردم، مناظر، معماری و اشیا عکاسی کرد. سورگئین از نگاتیو‌های شیشه‌ای در کار‌های خود استفاده می‌کرد و تحمل سختی و حمل آنها را به دوش می‌کشید. وی در سال ۱۸۹۷ توانست در نمایشگاه بروکسل مدال طلا کسب کند.
